مادر شهید

صبح یک روز بهاری به همراه یکی از دوستانم داشتیم از کنار گلزار شهدای قم رد می شدیم که حضور یک پیرزن در کنار خیابان ما را متوجه خود نمود. او دست تکان می داد و با توجه به این که صبح خیلی زودی بود،  از من می خواست تا او را به منزلش برسانم . ماشین را نگه داشتم و ایشان را سوار کردم و به منزلشان رساندم . وقتی پیاده شد، دست کرد توی کیفش و مقداری پول به من داد،  ولی من قبول نکردم و به ایشان گفتم که مادر من مسافرکش نیستم و فقط جهت ثوابش این کار را انجام دادم. خیلی اصرار کرد ، ولی من قبول نکردم، پیرزن گفت حالا که از من پول نگرفتید ، پس به من اجازه بدید حداقل این زیارت عاشورا را که عکس پسر شهیدم رو که به تازگی شهید شده ، بهتون بدم.زیارت عاشورا رو قبول کردم.  وقتی عکس پسر اون مادر را نگاه کردم،  یک لحظه تمام موهای بدنم سیخ شد. فکر می کنید اون عکس کدوم شهید بود؟

اون کسی نبود جز شهید بزرگوار سیدعبدالحسین موسوی نژاد و من افتخار این را داشتم که با این مادر شهید همکلام شوم.

شادی روح شهدا صلوات.

راوی: م  ص

زندگی نامه شهید ولی ا... صحرایی

نام : ولی الله    نام خانوادگی :صحرایی  نام پدر : اسد     ت : 01/12/1354           

محل تولد : روستای گلین قیه از توابع شهرستان مرند

شهید ولی الله صحرایی در تارخ 01/12/1354 درروستای گلین قیه از توابع شهرستان مرند دیده به جهان گشود.دوره تحصیلی خود را از مقطع ابتدایی تا پایان دوره دبیرستان در زادگاه خود به اتمام رسانید.در دوران تحصیلی خود ،خصوصا در دبیرستان علاقه شدیدی به ورزش داشت که در رشته های فوتبال،کوهنوردی،و دو و میدانی به صورت ماراتن به تمرین می پرداخت و اخیرا بنا به اقتضای شغلی خود به ورزش والیبال و ورزش های رزمی گرایش پیدا کرده بودند.بعد از اتمام دوره تحصیلی خود در سال 1377 به قم مهاجرت نموده و در سال 1378 با یک خانواده اصیل و انقلابی از سلاله پیامبر به نام خانواده حسینی وصلت نمودند که ماحصل این وصلت دو فرزند به نام های مهدی و ریحانه می باشد.ابتدا ایشان به مدت 2 سال در راه آهن جمهوری اسلامی ایران مشغول خدمت بودند که بعد از دو سال به خاطر علاقه ای که به نظام و سپاه داشتند در سپاه علی ابن ابی طالب (ع) قم جذب و گزینش شده و به مدت 6 سال به صورت پیمانی در یگان حفاظت شخصیتها مشغول خدمت شدند که در این مقطع توانستدن کارشناسی رشته حقوق را از دانشگاه امام حسین(ع) شعبه قم اخذ نمایند.بعد از دوره پیمانی بعنوان افسر اطلاعاتی سپاه به صورت رسمی در تشکیلات سپاه علی ابن ابی طالب (ع) مشغول شدند بطوری که تا آخر شهادت ایشان اینجانب که برادر ایشان هستم از اطلاعاتی بودن ایشان خبر نداشتم بلکه به عنوان نیروی انسانی سپاه می شناختم.

خاطرات شهید مهدی خبیر به نقل ازپدر شهید

پدر شهید مهدی خبیر درباره خصوصیات این شهید بزرگوار می گوید

اهل حر ف زیاد نبود بیشتر عمل می کرد.

2)پدر زنم 10 روز روضه داشت که ایشون کمک می کرد بعد از اینکه ایشون مرحوم شد خودش 10 روز رو اینجا روضه می گرفت.

3)چند روز پیش خواب دیدم من تو مغازه بودم یه هو دیدم اومد یه لباس خیلی خوبی پوشیده بود. گرفتمش بغلم و چندتا بوسه ازش کردم گفتم کجا بودی .اصلا فکر نمی کردم شهید شده گفت رفته بودم یه جایی الانم برگشتم  گفت این تابلوی که جلوی در خونه است. اینها لازم نیست من هم گوش کردم رفتم بیرون که اونا رو بردارم از خواب بیدار شدم.

4)ما نسل درنسل یه اولاد پسر بیشتر نداشتیم اون هم اقا مهدی بود.

5)اصلا غیبت به هیچ وجه نمی کرد ودر جلسه ای که غیبت بود پا نمی گذاشت بارها من این صحنه را دیده بود گفتم خوب نیست که پا میشی میری گفت اینها غیبت می کنند من نباید اینجا بنشینم.

شهید مهدی خبیر در سال 90 در منطقه شمالغرب توسط گروهک تروریستی پژاک به شهادت رسیدند. شادی روح شهدا صلوات

از دشت‌شلمچه تا بلندی‌‌های سردشت

 

فرازی از زندگی شهید سیدعبدالحسین موسوی‌نژاد که در مقابله با پژاک به شهادت رسید

از دشت‌شلمچه تا بلندی‌‌های سردشت

مرجع : روزنامه جوان

شهید سید عبدالحسین موسوی‌نژاد سال ۴۷ دیده به جهان گشود و دوران کودکی خود را در دیار مقدس قم سپری کرد و روزها و شب‌های دنیای کودکانه‌اش را یکی پس از دیگری پشت سر می‌گذاشت. عبدالحسین ۱۲ سال بیشتر نداشت که جنگ تحمیلی عراق علیه ایران آغاز شد. سال ۶۵ وارد جبهه‌های جنوب شد تا ندای رهبر خودش را به نیکی لبیک گوید. او در دوران دفاع مقدس در شناسایی مناطق عملیاتی نقش ویژه‌ای داشت. در هر عملیاتی در انتظار شهادت بود اما تقدیر او به گونه‌ای دیگر رقم خورد و خدا هم خواست که او زنده بماند و سال‌ها خدمات سازنده‌ای را به مردم ارائه دهد و در نهایت در سال ۹۰ معبر تنگ و آسمانی خود را برای رسیدن به معبودش بیابد. عبدالحسین موسوی‌نژاد در درگیری با گروه تروریستی پژاک در عملیاتی در منطقه سردشت به فیض شهادت نائل شد. شاید این روزها که در آستانه سال نو قرار داریم، در میان این شلوغی‌های عید و خانه تکانی و خرید عید جای عبدالحسین بیشتر از همیشه در میان خانواده خالی باشد که سعی ما بر این است تا با یاد خاطراتی هر چند کوتاه از زبان همرزمانش یاد و نام او را گرامی بداریم.

سبکبال، چون قاصدک
اولین‌بار که عبدالحسین را دیدم حدود ۱۵ سال داشت. ما با هم در مقر لشکر ۱۷ علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) و در منطقه شلمچه آشنا شدیم. بعد از کمی صحبت متوجه شدم که هم‌محلی هستیم و در شهر قم دو کوچه بالاتر از ما زندگی می‌کند. به شوخی به او گفتم یادم باشد این بار به مرخصی رفتم به مادرت بگویم برایت آستین بالا بزند اما او آنقدر کم سن بود که معنای این جمله را متوجه نشد! عبدالحسین همیشه لبخندی زیبا، گوشه لبانش داشت. روحیاتش بسیار ساده بود. همواره برای دیدار با همرزمانش پیشقدم بود و اصلاً اینطور نبود که منتظر باشد تا دیگران به دیدن او بیایند. دوست داشت همیشه ارتباطش با بچه‌های جبهه برقرار باشد. از این رو محور ارتباطی ما با همرزمان دوران دفاع مقدس عبدالحسین بود. دوستان را دور هم جمع می‌کرد و خاطرات آن روزها را زنده می‌کردیم. به خاطر دارم در دوران دفاع مقدس درست قبل از عملیات کربلای۴، عبدالحسین یک قاصدک در دست گرفت و به آن خیره شد. یکی از دوستان علت کارش را پرسید. او در پاسخ گفت: می‌دانی چرا قاصدک راحت از زمین جدا می‌شود؟ چون سبک است و به راحتی پرواز می‌کند. اما اگر یک گرم طلا به این قاصدک اضافه کنیم نمی‌تواند به راحتی از زمین جدا شود. روح آدمی هم همین‌طور است اگر به مادیات وصل شود جدا شدن آن از زمین سخت می‌شود.او همیشه پای کار انقلاب بود. واقعاً تقوا و اخلاصش زبانزد عام و خاص بود. نماز شب را ترک نمی‌کرد. هر گاه با هم از کنار حرم حضرت معصومه(س) عبور می‌کردیم حتی اگر قصد زیارت نداشتیم او زیارتنامه آن حضرت را از حفظ می‌خواند.
نیمه‌های شب و خبر شهادت
پس از آنکه پژاک شرارت‌هایش را در شمالغرب کشور آغاز کرد، عبدالحسین در سال ۹۰ به سردشت رفت. به خاطر دارم آخرین‌بار ارتباط ما تلفنی بود. ما از مدت‌ها قبل با هم عقد اخوت خوانده بودیم. همان روز شهادتش، نزدیک ظهر به گلزار شهدای قم رفتم که با او تماس گرفتم. از عبدالحسین پرسیدم می‌دانی قبر فلانی کجاست؟ در همان لحظه صدا قطع و وصل شد و عبدالحسین ادامه داد: احتمال دارد ارتباط‌مان قطع شود. وقتی این جمله را گفت قلب من از جا کنده شد. احساس کردم ارتباط ما برای همیشه قطع می‌شود. آن روز تا پایان شب در این اندیشه بودم که ساعت ۱۲ نیمه شب با من تماس گرفتند و خبر شهادتش را دادند.
عباس غازی

پیشنماز متواضع
یکی دیگر از همرزمان شهید از اولین دیدارش با شهید موسوی‌نژاد اینگونه می‌گوید: آشنایی من با عبدالحسین به سال ۶۵ و منطقه شلمچه برمی‌گردد. آن زمان او وارد اطلاعات عملیات لشکر ۱۷ علی‌بن ابی‌طالب(ع) شده بود و در همان اولین برخوردهایی که داشتیم او را به عنوان یک انسان بسیار ساده و متواضع شناختم. عبدالحسین در حوزه تحصیل کرده بود و بر همین اساس پیشنمازمان شد. او به قدری ساده و متواضع بود که هرگز تصور نمی‌کردم چنان شخصیت والایی در وجودش نهفته باشد. او به واقع با آرزوی شهادت قدم در میادین نبرد گذاشته بود. پس از اینکه دوران پرافتخار هشت سال دفاع مقدس به پایان رسید، عبدالحسین در کنار کارهای سپاه، جلسات دیدار با خانواده شهدا را به راه انداخت. تعدادی دیگر از همرزمان را نیز در جریان این دیدارها قرار داد و بنا شد هر هفته با یک خانواده شهید دیدار داشته باشیم. هدفش از این کار حفظ یاد و خاطرات شهدا بود. هنوز هم بعد از شهادتش همچنان این دیدارها ادامه دارد.

جامانده قافله شهدا
عبدالحسین بعد از پایان جنگ همیشه می‌گفت: ما جامانده از قافله جنگ هستیم. هر گاه به دیدار خانواده شهدا می‌رفتیم عاجزانه از پدر و مادر شهید می‌خواست که برای شهادت او دعا کنند. من اعتقاد دارم اگر او در دوران دفاع مقدس به شهادت نرسید یقیناً حکمتی داشت. همین که دیدار با خانواده شهدا را در رأس برنامه‌هایش قرار داد شاید یکی از همین حکمت‌هاست.به خاطر دارم زمانی که عبدالحسین پای سفره عقد نشست لباس سپاه بر تن داشت. او بسیار ولایتمدار بود و سفارش همیشگی‌اش این بود که پشتیبان ولایت فقیه باشیم. عبدالحسین در زمان فتنه ۸۸ از عملکرد خواص بی‌بصیرت بسیار رنج می‌برد. او در آن روزها هم فعالیت‌های بسیاری برای حفظ آرامش کشور انجام داد. در سال ۹۰ که گروهک تروریستی پژاک بخشی از مرزهای کشور را به تصرف خود درآورده بود و لشکر ۱۷ علی‌بن ابیطالب نیز برای مقابله با آنها در آنجا مستقر شد، عبدالحسین برای رفتن به آنجا سر از پا نمی‌شناخت. عاقبت نیز برای شناسایی به مناطق مرتفع شمال غرب کشور و سردشت اعزام می‌شود. در همان ایام یک بار که عبدالحسین به همراه تعدادی از همرزمانش قصد داشتند روی تپه‌ای بروند تا به منطقه مورد نظرشان مشرف شوند، اتومبیل‌شان روی مینی می‌رود که پژاک کنار جاده کار گذاشته بود. در این انفجار عبدالحسین و تعدادی از دوستان و همرزمانش ردای سرخ شهادت بر تن کردند.